Հունգարացի բժիշկ և վիրաբույժ Էնդրե Մեստերին վերագրվում է ցածր հզորության լազերների կենսաբանական ազդեցությունների բացահայտումը, ինչը տեղի է ունեցել 1960 թվականին ռուբին լազերի և 1961 թվականին հելիում-նեոն (HeNe) լազերի գյուտից մի քանի տարի անց:
Մեսթերը 1974 թվականին Բուդապեշտի Սեմելվեյս բժշկական համալսարանում հիմնել է Լազերային հետազոտությունների կենտրոնը և շարունակել աշխատել այնտեղ մինչև իր կյանքի վերջը։ Նրա երեխաները շարունակեցին նրա աշխատանքը և ներմուծեցին ԱՄՆ։
Մինչև 1987 թվականը լազերներ վաճառող ընկերությունները պնդում էին, որ կարող են բուժել ցավը, արագացնել սպորտային վնասվածքների բուժումը և ավելին, բայց այն ժամանակ դրա համար քիչ ապացույցներ կային:
Մեստերն ի սկզբանե այս մոտեցումն անվանել է «լազերային բիոստիմուլյացիա», բայց շուտով այն հայտնի է դարձել որպես «ցածր մակարդակի լազերային թերապիա» կամ «կարմիր լույսի թերապիա»: Այս մոտեցումն ուսումնասիրողների կողմից հարմարեցված լուսարձակող դիոդներով այն հայտնի դարձավ որպես «ցածր մակարդակի լուսային թերապիա», և «ցածր մակարդակի» ճշգրիտ իմաստի շուրջ շփոթությունը լուծելու համար առաջացավ «ֆոտոբիոմոդուլյացիա» տերմինը: